Lume

O escintileo zigzagueante do móbil, dona a moza do asento do outro lado, provocou que deixara de cabecear perdendo o pescozo por falta de apoio. Como eses sinistros bonecos que se inflan cun motor de aire e manexan o seu corpo tambaleándose dun lado a outro, sen aparente control. As siestas provocadas, case obligatorias nas viaxes de varias horas, de volta. Cando o final do traxecto é seguro e non haberá apenas ningunha sorpresa. Esta vez turbada por unha conversa anglosaxoa, un mozo de pel aceituna probablemente polas longas horas ó sol sen o propósito de ser esponxa tinguida deste. As botas de traballo ou longos kilómetros, o indicador do modo de vida. Nalgún punto lin, escoitei ou me dixeron que para coñecer os hábitos ou a algunha persoa, debes fixarte no seu calzado, que non cal, senón como. Probablemente fose un rancio consello. Mais os pés deste mozo, seguramente máis vello ca mín, estaban cheos de desgaste, con manchas de pintura e xeso nos seus pantalóns. Levaba unha especie de instruccións en papel. Partía dende o mesmo punto, unha terra baleira de persoaxes coma el. Unha terra que facía media hora dicía un home, xa non un mozo, de mans ásperas da pedra e do frío, da terra e do martelo. Este decía que a minaría case mata a cidade, o que pode que suceda en casa. Non pola súa presenza, non. Senón pola súa desaparición.

Alá, no país veciño, as extensións de olivos eran de kilómetros, e non a pequenos anacos. Comunais. Este concepto que cada vez que te afastas deste recanto, é chocante. Porque o sentido de pertenza ó terruño vais máis alá do pequeno espazo que creaches na túa terraza nun quinto con plantas enmacetadas; ou da sorte do horto urbán.
O sentido da terra como pertenza por responsabilidade e sobre todo por autoridades comunal ou individual sobre ela. Que non importa que se posea se están olvidadas. Descoñecías que había un piñeiral da familia que se comeron as viñas dunha gran cooperativa, sen preguntar. Morto de olvido. E como estes terruños, outros tantos que chegaron a provocar verdadeiros enfrentamentos entre persoas de toda a vida, ben por mover os límites ben por solicitar dereito a posuír. E finar soterrado a kilómetros dun todoterreno queimado.

A tensión, por increíble que pareza, non deriva de por quen posúe ou deixa de posuír, senon desa vivenca intrínseca nas unllas dos pés, cheas de terra que se deixa caer a través das botas, agora de goma, outrora as zocas de madeira.
O valor do que se posúe é o medio de vida, subsistencia… e o único sustento. A pobreza estaba nas testas para esta xente. De xeito xocoso, agora, estes, os esqucidos, son os que posúen máis riqueza de todos.

O sinxelo acto de baixar, calzalas botas, armarse cun coitelo e corta un par de repolos deiquí e outras bolas de escarola dacolá. Escoller entre mazás verde vida, caquis ben grandes ou kiwis tan doces e amargos o mesmo tempo que non se poden describir. Cruce de memorias. Chegar cos pés xeados, e terra ata o embigo tras unhas cantas horas desexando o sol, co ruido das tesoiras por alí, follas transportando arañas e todo tipo de insectos, incluso algún niallo de mirlo escondido nalgunha cepa. E todo remataba naquela porta de madeira, coas tres ou catro botellas de vidro pegadas cara a esquina da mesa xunto a parede. Na mesma bodega na que hoxe se almacena toda a froita citada.

Que vai ser de tódolos terruños, de tódalas formas de vivir que se perderán. Das formas de vida que nos deron milleiros de persoas abarrotadas movéndose sen ser máis que insectos de carne e óso, nun amasillo de ferro, que por certo, circula sen sentido contrario. A melancolía por todo o que hoxe é anéctoda, que nunca vai ser aprendido. Toda esa enciclopedia de saberes, de tempos cuxos autores e autoras consideran unha pequenez. A importancia desta transmisión e daquelas outras xa perdidas. O fortunio de patear soutos enteiros ata deixalos sen unha soa castaña, ata o momento no que o lume finou todo.

Memorias de outono, cos pés ben fríos e un libro no medio do monte, porque por nada do mundo querías quedar na casa.

As memorias do monte van morrendo, serán tragadas tamén polo lume.